This morning,our MATH teacher,Mrs.Angie told us her personal life story.
She taught us,me, to have determination.For us to succeed,in what plan we have.
I admit that I almost cry,pero di talaga,naluha lang.
Kasi ang babababa ng tingin ko sa sarili ko,same as she does.
Di nga ako naniniwala sa kung anong kakayahan meron ako.
DI AKO NAGING MASAYA sa kung anong achievement meron ako ngayon.

WALA AKONG KAYANG GAWIN.

except sa pagdrawing,may mararating ba ko sa buhay ko dahil sa talent na yun?
Ganito na ba talaga to?
Nakatadhana na ang lahat,gagawin ku na lang,tahakin and landas na to at pahirapan ko sarili ko?
Magiging malungkot na ba talaga ako.GUSTO ko ng maging masaya.
Kanina tinanong ko si BHERN.[especial mention]
I asked.
Kung ikaw si MIKE ,anong feeling pag iniwan ka ng group na sinasamahan mo?
SYEMPRE.malulungkot.she replied.
Wala ka bang gagawin para mapansin ka nila?
HHHMMM,literally,hindi ako sisigaw na'hoy,nandito kaya ako.gagawin ko kakausapin ko isa sa kanila,tapos yun.
Eh,pano pag talagang iniwan ka na nila?Ano na gagawin mo?
WALA.syempre,hindi ko pagsisiksikan sarili ko sa taong ayaw ako.At mafifeel kong di ako welcome.kaya maiiwan ka na lang mag-isa.
----TO BHERN.hindi man eksaktong sinagot mo kanina sa kin,pero yan na rin yun.
So,ano......... talagang ganito na talaga to.

hindi ko nga alam kung anong patutunguhan nitong buhay ko.WALANG DIREKSYON.

PS.I skipped today's practice for SAYAWIT.sorry groupmates.PERSONAL REASON.

PPS.HAAY,isang kantang tumatak sa utak ko,ewan ko ba,tuawing naririnig ko,napapatigil ako,nalulungkot ako.